Mahathir’s Mythical Map: A Post-Colonial Hangover in a Neo-Malay Delusion
By Eddie Atsadāng
Dr. Mahathir Mohamad, Malaysia’s venerable former prime minister, recently posted a provocative statement lamenting the so-called “loss of Malay lands”—pinpointing modern-day Thailand as the undeserving beneficiary. According to him, Malaysia was left with “only this much” because of territorial dismemberment.
But romanticized revisionism is no substitute for historical reality. And when such narratives go unchallenged, they morph into ideological shackles—binding post-colonial nations not to their roots, but to delusions of stolen grandeur.
Let’s be clear: Thailand has never “taken” any land from Malaysia—because there was no “Malaysia” to take land from in the first place.
Prior to 1786, the so-called Malay Peninsula was not a single, sovereign entity. It was a tapestry of loosely connected Malay sultanates—Kelantan, Terengganu, Kedah, Johor, Patani—each ruling its own territory with varied degrees of allegiance to regional powers like Ayutthaya, Malacca, and Java. There was no central “Malaysian” state.
Among these, the Patani Sultanate did indeed flourish as a culturally rich Malay Muslim kingdom. But politically, it existed as a tributary state to Siam (now Thailand)—autonomous in internal matters but bound by diplomatic protocol, including the ritual delivery of “bunga mas” (golden flowers) to the Siamese court, a tradition that dated back centuries through the Ayutthaya and early Rattanakosin eras.
As Western colonialism swept Southeast Asia in the 19th century, Siam undertook internal reforms to consolidate peripheral regions. In 1906, the old Patani territory was administratively reorganized into seven provinces—Patani, Yala, Raman, Narathiwat, Sai Buri, Yaring, and Nong Chik—which were later streamlined into what we now recognize as Thailand’s three southernmost provinces.
The turning point came with the Anglo-Siamese Treaty of 1909, signed under pressure from the British Empire. Thailand ceded control of four northern Malay states—Kedah, Kelantan, Terengganu, and Perlis—to British Malaya. However, Patani, Yala, and Narathiwat remained unequivocally under Siamese sovereignty. Britain made no claim to these territories, nor were they ever considered part of British Malaya.
Let’s repeat that for those in the back: Malaysia did not exist in 1909. It was born in 1963 as a federation of former British colonies. Any claim to pre-1909 territory under the name “Malaysia” is therefore anachronistic at best, and opportunistic at worst.
Still, some modern-day separatist movements invoke these distorted narratives—insisting that Thailand is an occupying force. But the facts are immutable: these territories have been under Thai suzerainty for centuries, not by conquest, but by historical legitimacy and mutual political arrangements. Their cultural identity, while distinct, has been woven into the fabric of the Thai nation—reflected in the lived experience of millions of Thai Muslims, not in fabricated maps of a phantom empire.
It is ironic that Mahathir, the very statesman who once used the law to jail political rivals under allegations ranging from corruption to sodomy, now seeks to weaponize history itself—constructing a victim narrative to ignite hollow nationalism in the twilight of his career.
He’s not the first post-colonial leader to do this. But when the former colonial subject becomes the mouthpiece of imperial delusion—speaking of lands “lost” that his nation never owned—it becomes a tragic case of the colonized internalizing their colonizer’s obsession with borders and control.
Thailand, for its part, has never been colonized. We have no need to fabricate grandeur, because we have never ceded our sovereignty. The south of Thailand belongs to Thailand by history, treaty, and continuous governance—not by force, nor by fantasy.
If Mahathir continues to dwell in what can only be described as a sodomized narrative—a historical revisionism fueled by loss, grievance, and latent desires—then the international community must ask: is the unrest in southern Thailand purely a domestic issue? Or is there a shadow narrative being stirred across the border?
Because sometimes, those who once begged for an inch now demand a mile—and worse still, they mask that hunger under the guise of cultural reclamation.
This is Thailand.
And we will not let fantasy rewrite our facts—nor surrender our sovereignty to the ghosts of empire long gone.
แผนที่มายาคติของ “มหาเธร์”
“จากทาสอาณานิคม…สู่ทาสวาทกรรม”
โดย อัษฎางค์ ยมนาค
ดร.มหาเธร์ โมฮัมหมัด อดีตผู้นำผู้เปี่ยมบารมีแห่งมาเลเซีย โพสต์ข้อความเรียกร้องความเห็นใจต่อ “การสูญเสียดินแดน” ของชาวมลายูในอดีต และโยนลูกไปยังไทย โดยอ้างว่ามาเลเซียเหลือเพียงแค่นี้ เพราะดินแดนเคยตกเป็นของผู้อื่น…
หากไม่ใช้ปัญญาแยกแยะวาทกรรมจากความจริง ก็ย่อมตกเป็นเหยื่อของ “มายาคติแห่งการถูกกดขี่” ที่ทำให้ชาติน้องใหม่ในภูมิภาคนี้ไม่เคยยืนด้วยขาของตนเองได้เสียที
ประเทศไทยไม่เคย “ยึด” ดินแดนมาเลเซีย — เพราะมาเลเซียไม่เคยมีดินแดนให้ยึด
ก่อนปี พ.ศ. 2329 ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า “ประเทศมาเลเซีย”
ดินแดนที่เรียกว่า “มลายา” หรือ “คาบสมุทรมลายู” ไม่ใช่รัฐเดี่ยวที่มีอธิปไตย แต่เป็นกลุ่มรัฐสุลต่านอิสระ ที่กระจัดกระจาย แยกอำนาจกันปกครอง และส่วนใหญ่ต่างยอมรับอิทธิพลจากมหาอำนาจรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็น อยุธยา มะละกา หรือชวา
รัฐปัตตานี ในอดีตกาลนานนมมาแล้วเป็นหนึ่งในรัฐมลายูที่มีความสัมพันธ์กับรัฐมลายูอื่น ๆ เช่น กลันตัน ตรังกานู และยะโฮร์
แต่ตกอยู่ภายใต้อำนาจของสยามในฐานะ “รัฐบรรณาการ” โดยมีลักษณะ กึ่งอิสระ คือ ปกครองตนเองได้ แต่ต้องยอมรับอธิปไตยของสยาม ด้วยการส่งเครื่องราชบรรณาการ (เช่น ดอกไม้ทอง ดอกไม้เงิน) ให้กับกรุงศรีอยุธยาตลอดมาถึงต้นกรุงรัตนโกสินทร์
ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ 5 (ปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19) เมื่อเข้าสู่ยุคล่าอาณานิคมของชาติตะวันตก สยามมีการปรับปรุงการปกครองส่วนภูมิภาค และรวมรัฐบรรณาการเข้าสู่ระบบ “มณฑลเทศาภิบาล”
ปี 1906 รัฐปัตตานีเดิมถูกแบ่งออกเป็น 7 หัวเมือง คือ ปัตตานี ยะลา รามัน (ปัจจุบันอยู่ในยะลา) นราธิวาส สายบุรี ยะหริ่ง และหนองจิกต่อมารวมเป็น สามจังหวัดหลักในปัจจุบัน
สนธิสัญญาอังกฤษ–สยาม 1909
อังกฤษต้องการจัดระเบียบอาณานิคมมลายู (British Malaya) และบีบให้สยามลงนามในสนธิสัญญา สยามยินยอมโอนรัฐเคดาห์ กลันตัน ตรังกานู และปะลิส ให้แก่อังกฤษ
ขณะเดียวกัน ปัตตานี ยะลา และนราธิวาส ยังคงอยู่ภายใต้การปกครองของสยาม อย่างชัดเจน
อังกฤษไม่เคยอ้างสิทธิหรือรวมสามจังหวัดนี้เข้าไปใน British Malaya แต่อย่างใด
ปัตตานี ยะลา และนราธิวาส จึง เป็นส่วนหนึ่งของประเทศไทยทั้งทางประวัติศาสตร์ นิติรัฐ และสนธิสัญญาระหว่างประเทศ
กลุ่มเคลื่อนไหวแบ่งแยกดินแดนในภายหลังมักใช้วาทกรรมบิดเบือน เช่น “สยามยึดครอง”
ทั้งที่ความจริงคือรัฐเหล่านี้ ยอมรับอำนาจอธิปไตยของไทยมา ตั้งแต่อดีตกาลอย่างต่อเนื่องยาวนานนับศตวรรษ ทำให้วิถีชีวิตและจารีตประเพณีของชาวมุสลิมกลมกลืนและแน่นแฟ้นเป็นหนึ่งเดียวกับไทยมาอย่างยาวนาน และถูกเรียกขานว่าชาวไทยมุสลิม  
มาเลเซียเพิ่งจะถือกำเนิดในปี พ.ศ. 2506 เป็นการรวมตัวกันหลังได้รับเอกราชจากอังกฤษ ซึ่งก่อนหน้านั้น ดินแดนเหล่านี้ล้วนอยู่ภายใต้อาณานิคมอังกฤษ ไม่ใช่ “ของมาเลเซีย” แต่อย่างใด
แม้แต่รัฐชายแดนภาคใต้ของไทย ได้แก่ ปัตตานี ยะลา นราธิวาส ซึ่งเคยมีสถานะเป็น “รัฐบรรณาการ” ของสยาม ก็ ตกลงอยู่ในเขตแดนของไทยตามสนธิสัญญาระหว่างไทยกับอังกฤษ ปี พ.ศ. 2452 (1909) มาเลเซียไม่เคยมีบทบาทในข้อตกลงเหล่านี้ และอังกฤษเอง ไม่เคยเคลมว่าดินแดนเหล่านั้นควรเป็นของมาเลเซีย
มหาเธร์กำลังพูดในนาม “ลูกอาณานิคม” ที่โหยหาดินแดนที่อังกฤษเองยังไม่เคยคิดจะให้
การอ้างสิทธิเหนือดินแดนปัตตานี นราธิวาส หรือแม้แต่คอคอดกระ จึงไม่ต่างจากการบอกว่า “เราน่าจะได้ศรีลังกา เพราะคนหน้าตาคล้ายกัน” เป็นเพียง วาทกรรมอ้อนวอนในความฝันที่ไม่มีหลักฐานทางประวัติศาสตร์และกฎหมายระหว่างประเทศรองรับ
มหาเธร์ ผู้นำที่เคยใช้ “กฎหมาย” เป็นเครื่องมือปราบคู่แข่งและวันนี้ เขากำลังใช้อีกอาวุธหนึ่ง นั่นคือ “วาทกรรมเหยื่อ” เพื่อดึงพลังชาตินิยมปลอม ๆ มาสร้างพื้นที่ทางการเมือง
เรามีประวัติศาสตร์ของตัวเอง ที่สู้กับอาณานิคมจนรอด เราไม่เคยตกเป็นเมืองขึ้นใคร — และเราไม่เคยลักดินแดนใครมา
ดินแดนภาคใต้เป็นของไทยด้วย “ประวัติศาสตร์ – ความตกลงระหว่างประเทศ – และการปกครองต่อเนื่อง” ไม่ใช่ผลจากสงครามหรือการรุกราน
หากมหาเธร์ยังจมอยู่ในวาทกรรมแบบ “Sodomized Narrative” อาจถึงเวลาที่ประชาคมโลกต้องหันมาดูว่า ความปั่นป่วนในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ อาจไม่ได้เกิดจากไทยเพียงฝ่ายเดียว
แต่อาจมีคนบางคนในเงามืดที่ “ได้คืบ…แล้วยังอยากเอาศอก”
หรือแย่กว่านั้น… ฝันถึง “บางสิ่ง” ที่เคยมี และพยายามหามาทดแทนด้วยวาทกรรมบิดเบือนทางประวัติศาสตร์
นี่คือประเทศไทย
เราจะไม่ยอมให้ใครบิดเบือนอดีตเพื่อคุกคามอธิปไตยในวันนี้
